De biografie van Lama Tsong Khapa

 

Uit het boek 'The Three Principal Aspects of the Path' van Geshe Sonam Rinchen.

 

"Tsong Khapa werd geboren in 1357 in de vallei van Tsongkha in de Amdo provincie in het noordoosten van Tibet. De wonderbaarlijke gebeurtenissen die zich bij zijn geboorte voordeden wekten de interesse van de meester Choje Döndrup Rinchen (Chos rje Don grub rin chen). Deze meester had in centraal Tibet gewoond en gestudeerd en hij had na zijn terugkeer in Amdo twee kloosters opgericht. 
Toen Tsong Khapa drie jaar was, gaf deze meester een kadootje van vee aan zijn vader met het verzoek dat hij zorg zou mogen dragen voor de opleiding van Tsong Khapa. 
Op zijn zevende ging Tsong Khapa bij Choje Döndrup Rinchen wonen, van wie hij veel les en tantrische initiaties ontving. Na met groot gemak lezen en schrijven geleerd te hebben, heeft Tsong Khapa vanaf zeer jonge leeftijd zowel gestudeerd als meditatie beoefend. 
Toen hij acht jaar oud was ontving hij zijn wijding als novice monnik en kreeg de naam Losang Drakpa (Blo bzang grags pa). 
Op zestienjarige leeftijd verliet Tsong Khapa Amdo, op zoek naar kennis in centraal en zuidelijk Tibet, waar hij studeerde met meer dan vijftig prominente leraren.

Tussen 1374 en 1376 concentreerde hij zich op de 'Perfectie van Wijsheid Soetra's' en op de vijf verhandelingen van Maitreya, samen met de vele commentaren die hieraan gewijd zijn. Hij kreeg een strenge intellectuele opleiding en ontwikkelde een brede kennis van zowel de soetra en tantra tijdens deze periode. Tsong Khapa was vastbesloten de kennis te combineren met de beoefening van zowel soetra als tantra, en hij bleef tantrische initiaties ontvangen van een aantal belangrijke meesters van verschillende tradities. Hij was toegewijd aan de ontwikkeling van het juiste begrip van de werkelijkheid, en in die tijd had hij een belangrijke ervaring waarbij hij een diepe staat van meditatie bereikte tijdens een ceremonie waarbij de verzamelde monniken een Perfectie van Wijsheid Soetra reciteerden. Lang nadat de ceremonie voorbij was en de andere monniken de zaal hadden verlaten bleef hij bleef diep geabsorbeerd achter.

Vanaf zijn tweeëntwintigste jaar begon hij intensief onderzoek naar de werken over geldige cognitie door Dignaga en Dharmakirti, en was diep onder de indruk en ontroerd door de werkzaamheid van Dharmakirti's systeem van redeneren. 
Gedurende de volgende elf jaar reisde Tsongkhapa van de ene naar de andere kloosteruniversiteit ter verdieping van zijn filosofische kennis en het geven van onderricht. Zijn belangrijkste leraar en goede vriend in deze periode was de Sakyapa (Sa skya Pa) meester Rendawa Shönu Lodrö (Red mda 'ba gZhon nu Blo Gros).

Op drieëndertigjarige leeftijd had hij een ontmoeting met de opmerkelijke Lama Umapa (dBu ma pa), die naar Tsang (gTsang) kwam met het voornemen om bij Tsong Khapa te studeren. Umapa had een visioen gehad van Manjushri - de belichaming van verlichte wijsheid - die zijn leven als een eenvoudige herder had veranderd. Als gevolg van dit visioen richtte hij zijn beoefening op Manjushri, en uiteindelijk ervoer hij de constante aanwezigheid van Manjushri. Lama Umapa werd Tsong Khapa's directe communicatielijn met Manjushri. Ze brachten samen periodes van retraite door waarin Umapa Manjushri's advies en antwoorden op vragen over het juiste begrip van de werkelijkheid doorgaf aan Tsong Khapa. Uiteindelijk kreeg Tsongkhapa zelf visioenen van Manjushri, die hem initiaties en onderricht gaf.

In overeenstemming met de instructies van Manjushri tijdens de winter van 1392-1393 stopte hij met lesgeven en trok zich terug uit andere publieke activiteiten om zich te concentreren op een periode van intensieve meditatie. Hij werd vergezeld door een groep van acht zorgvuldig gekozen studenten. Ascetisch levend, begonnen ze beoefeningen voor zuivering en het verzamelen van verdiensten door vele honderdduizenden malen zuiverende mantra's te reciteren, neerbuigingen te doen en mandala offerandes te maken. Tsong Khapa bleef tegelijkertijd de belangrijkste teksten over de aard van de werkelijkheid bestuderen. 
In 1394 verhuisden hij en de anderen naar Wölka ('Ol kha) en terwijl ze daar waren kregen ze allemaal visioenen van boeddhavormen van de beoefeningen waar ze mee bezig waren.

In 1395 besloten ze om deze retraite te onderbreken om een beroemd maar in verval geraakt beeld van de toekomstige Boeddha Maitreya te herstellen en opnieuw te zegenen. Dit leverde veel belangstelling op en veel ambachtslieden en weldoeners boden hun hulp aan het project, dat met succes werd afgerond.

Tijdens de volgende drie jaren bleven Tsong Khapa en zijn metgezellen in Lodrak (lHo brag) beoefeningen doen en vervolgens begonnen zij opnieuw in het Wölka gebied in 1397 aan een laatste jaar retraite. In het late voorjaar van 1398 wierpen deze gecoördineerde buitengewone inspanningen eindelijk hun vruchten af. Op een nacht droomde Tsongkhapa dat hij aanwezig was bij een bijeenkomst van beroemde Indiase meesters die de subtiliteiten van de Madhyamika bespraken. Eén van hen, die Tsong Khapa in de droom herkende als Buddhapalita, was lang en had een donkere huidskleur, stond op en, met een geschrift in zijn handen, benaderde Tsong Khapa en zegende hem vreugdevol door het aanraken van zijn hoofd met het boek. Tsongkhapa werd wakker toen het licht werd en opende zijn eigen Tibetaanse vertaling van het commentaar van Buddhapalita op de pagina waar hij de vorige dag was gebleven. Toen hij de passage nogmaals las, ervoer hij een baanbrekend inzicht in de aard van de werkelijkheid, dat hem het inzicht gaf waar hij naar op zoek was geweest.

Onder de vele nuttige activiteiten van TsongKhapa worden er vier in het bijzonder genoemd:

• De eerste was de renovatie van het standbeeld van Maitreya en het daaropvolgende grote feest dat hij tijdens het Tibetaanse nieuwjaar in 1400 organiseerde in de Dzingji ('Dzingji) tempel, waar het standbeeld was gehuisvest. 
• De tweede was een uitgebreid onderricht over de code van discipline (geloften) voor gewijde monniken en nonnen, dat hij enkele maanden bij Namtse Deng (gnam rtse Ideng) aan Rendawa en Kyapchok Pel Zangpo (sKyabs mchog dPal bzang po) gaf, waardoor de traditie van het monnikschap heropleefde. 
• De derde daad was het instellen van het grote gebedsfestival in Lhasa in 1409, het begin van een traditie die tot op heden is blijven bestaan, waarbij de eerste twee weken van het Tibetaanse nieuwe jaar, met als hoogtepunt op de dag van de volle maan, worden besteed om te bidden voor het universele welzijn. Tsongkhapa bood alles wat hij zelf had ontvangen van donateurs voor dit evenement plus sieraden gemaakt van goud en edelstenen aan, aan het beroemde standbeeld van de Boeddha in de belangrijkste tempel in Lhasa. 
• De vierde daad werd de bouw van het Ganden-klooster (dGa 'Idan) in de buurt van Lhasa. "Ganden" betekent "De vrolijke" en is de Tibetaanse naam van het zuivere land van Maitreya. Het klooster werd voltooid en ingewijd in 1410. In 1415 werden speciale hallen gebouwd om geselecteerd mandala's onder te brengen. Onder leiding van Tsongkhapa maakten geschoolde ambachtslieden de mandala's en beelden van de relevante boeddhavormen, die in 1417 werden geïnstalleerd. Dit alles werd vernietigd na de Chinese bezetting van Tibet in 1959.

Tijdens zijn laatste jaren wijdde Tsong Khapa een groot deel van zijn energie aan het geven van uitgebreid onderricht. Hij overleed in 1419.

Persoonlijk en via zijn leerlingen had Tsongkhapa een zeer belangrijke invloed op de ontwikkeling van het boeddhisme in Tibet, en zijn invloed breidde zich ook uit naar Mongolië en China. Hij schreef overvloedig en helder over onderwerpen die verband houden met zowel soetra als tantra, en dankzij zijn heldere en elegante stijl blijven deze grote werken tot de dag van vandaag verhelderend, relevant en toegankelijk."

 

In navolging op de aanwijzingen van Lama Tsong Khapa is de Gelugpa traditie ontstaan, waar zowel zijne heiligheid de Dalai Lama als het Maitreya Instituut toe behoren. Op deze webpagina vind je drie van Lama Tsong Khapa's meest bekende korte teksten.